نمرهٔ دو بود چو نمره یک
لیک لختی از آن فراخترک
نیست دیوار او سیه چو زغال
تیغه ای بین محبس است و مبال
هست بر سقف او یکی روزن
که شود حبسگاه ازآن روشن
روی در نیز هست پنجره ای
دارد از هر طرف هوا خوره ای
در بر نمرهٔ یک این نمره
هست چون در بر سبو خمره
محبس قصر بهتر از شهر است
که ز نور و نظافتش بهر است
هرکه این کاخ ساخته است به شهر
بوده با نوع مردمش سر قهر
شمس را اندر او نظارت نیست
آفتاب اندرین عمارت نیست
آن که خدام و آن که مخدومند
همه از آفتاب محرومند
روسا را چو حال آن باشد
حال زندانیان چه سان باشد
مر مرا زآن فضای پست وزبون
عصرآن روز خواستند برون
شده خاص من اندربن اوقات
حجره ای در رواق تامینات
یکی از دوستان پاک ضمیر
پایمردی نمود پیش امیر
این فلاحم ز پایمردی اوست
کیست بهتر به روزگا ر از دوست
زی من این حجره « بیت عاتکه » بود
این هم از برکت برامکه بود
من خود این حجره دیده ام دو سه راه
بوده ام اندرو نکرده گناه
یک سفر یار « رهنما» بودیم
از اسیران « کودتا» بودیم
سید هاشم بدند و ساعت ساز
چار مسکین به یک قفس دمساز
بود « تیمورتاش» یک مره
دیدنش کردم اندر این حجره
بار دیگر به دور « درگاهی »
از سر دشمنی و بدخواهی
پانزده روز داشتم دربند
بعد از آنم در این اطاق افکند
بازم این بار بی خطا وگناه
هم در این حجره راند بخت سیاه
این اطاقی است رو به شارع عام
پر هیاهو ز صبحگه تا شام
چون ز محبس کنی نگاه به کوی
هست ایوان بانگ رویاروی
بودیم گر ودیعه ها بر « بانک »
حبس کی گشتمی برابر « بانک »
صاحب « بانک » می شدم چون شاه
نه همین بانک خشک در افواه
تکیه بر دانش و هنر کردم
پشت برگنج سیم و زرکردم
« بانک » من بانک دانش و ادب است
« بانک » او بانک فضه و ذهبست
وارث این « بانک » را تمام کند
بانک من تا ابد دوام کند
من و او چون رویم ازین مسکن
« بانک » ماند از او و بانک زمن
بانک من نور و بانک او نار است
نور من نام و نار او عار است
فاش گردد چو شد زمان حسیب
کز من و اوکه خورده است فریب !
زر و زور از تو دست بردار است
آنچه همراه تست کردار است
کرده آن به که نام زاید از او
شرف و احترام زاید از او
زان که بی شبهه اعتبار اینجاست
شرف و عز و افتخار اینجاست